Kastragar POWTARZAM NIE PISZ TAKIM KOLOREM BO NIC NIE WIDAĆ


OSTARNIE UPOMNIENIE
A JAK JESZCZE RAZ NAPISZESZ O BLOKNE CI KONTO NA 24H

(i zapada taka niezręczna cisza... =))

Pojawia się oparty o kamień przed Ashlą.
Gdzie się wybierasz madame?
Mówi lekko uchylając głowę.

-Tam, gdzie Was nie będzie. Odwarknęła do Shairy i ruszyła dalej w swoją stronę.

Każdy człowiek przechodzi w swoim życiu przez etap zwany "dojrzewaniem". Ashla przeszła przez ten ciężki okres już dawno, jednak jeśli ktoś obserwowałby ją teraz siedzącą na olbrzymim kamieniu, położonym o jakiś kilometr od miesca w którym "wyparowało" ciało Zacka, mógłby się zastanowić, czy z jej psychiką jest faktycznie wszystko w porządku...
Już widzę drodzy forumowicze uśmieszki na waszych twarzach po przeczytaniu ostatniogo zdania. Dlatego też wyjaśniam od razu, że jej "problemy z psychiką" nie polegały na żadnym głupkowatym śmianiu się... W każdym bądź razie, nie były to żadne objawy, za które mielibyśmy wsadzić ją do psychiatryka. Jej poczynania były wręcz przeciwne. Ba, powiem nawet więcej. Ona w tym momencie nic nie robiła! (Prócz siedzenia na owym kamiuszczyku.)
Dlaczego wspomniałem na początku o dojrzewaniu? Otóż niemalże każdy młody człowiek w tym okresie zastanawia się nad sensem swojego życia... Szuka jego celu. Pomyślne "zdanie" dojrzewania polega właściwie na jego znalezieniu.
Nie powiem teraz, że Ashla cofnęła się w rozwoju, do swego "okresu dojrzewania", jednak pytanie o cel w życiu wróciło do niej. Jej poprzednie marzenia prysły. Przestała widzieć w swoim życiu sens...

Po kilku godzinach siedzenia w bezruchu, Ashla sięgnęła ręką po komórkę.
-Vincent, "to" zaszło za daleko... Odchodzę. Przekaż dowództwo mojemu zastępcy i poproś go, by "zniknęli". Wrócicie, gdy nadejdzie czas. Chwilowo ta planeta Was nie potrzebuje... Mówiła wolno i cicho do telefonu.
-Nie martw się o mnie... Nie, dam sobie radę. Odpowiadała na pytania.
-Kończę już. Ah, i ostatnia prośba. Nie szukajcie mnie. Potrzebuję chwili samotności... Urwała mówiąc coraz ciszej, po czym się rozłączyła.
Schowała telefon do jednej z kieszeni i znów opuściła głowę. Siedziała w ten sposób kolejne dwadzieścia minut. Poświęciła je zastanawianiu się nad swoim celem... Chyba na coś wpadła, gdyż wstała wreszcie i ruszyła przed siebie.

Ostatnio edytowany przez Ashla (27-06-2009 09:48:17)